Patron Ośrodka

Patronem naszego Ośrodka jest Maria Grzegorzewska, która stworzyła podstawy pedagogiki specjalnej.

 

Zawsze gotowa do niesienia pomocy innym, swoją uwagą otaczała zwłaszcza osoby niepełnosprawne. Jej działalności przyświecało motto - "Nie ma kaleki - jest człowiek". Opracowała metodę nauczania, stosowaną w szkolnictwie specjalnym, zwaną metodą ośrodków pracy.

 

Za najistotniejsze jednak swoje osiągnięcia uważała prace związane z kształceniem nauczycieli. W "Listach do młodego nauczyciela" przedstawiła sylwetkę nauczyciela - dobrego Człowieka, bogatego wewnętrznie, osoby obdarzonej charyzmatem, zdolnościami empatycznymi, umiejętnością "współbrzmienia" ze swoimi podopiecznymi. Jej przemyślenia na temat "nauczyciela doskonałego" są nadal aktualne.

 

 

Urodziła się 18 kwietnia 1888 r. we wsi Wołucza koło Rawy Mazowieckiej. Prywatną szkoły pani Pauliny Helwek skończyła w 1907 roku.

 

W 1909 r. rozpoczęła studia na wydziale przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z powodu choroby przerwała studia i wyjechała do Zakopanego, potem do Włoch. Wstąpiła na Międzynarodowy Fakultet Pedagogiczny w Brukseli.

 

W 1916 r. studiowała psychologię na Sorbonie, gdzie uzyskała tytuł doktora filozofii. Po doktoracie zdecydowała się na pracę z upośledzonymi i została nauczycielką w jednej z paryskich szkół dzieci opóźnionych w rozwoju.

 

W maju 1919r. znalazła się w Warszawie - pracowała w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zajmując się sprawami szkolnictwa specjalnego, popularyzowała ten rodzaj szkół.

 

W 1920r. zorganizowała w Warszawie półroczny Kurs Pedagogiki Specjalnej.

 

W latach 1921/22 przekształcono go w roczne Seminarium Pedagogiki Specjalnej. Ostatni kurs w latach 1922/23 został połączony z Instytutem Fonetycznym i w ten sposób powstał Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej. Maria Grzegorzewska została jego dyrektorem.

 

W 1930 r. otworzyła Państwowy Instytut Nauczycielskii prowadziła go wraz z Wł. Radwanem do 1935r. W okresie wojny i okupacji Maria Grzegorzewska pracowała w Szkole Specjalnej nr 177 w Warszawie jako nauczycielka. Prowadziła roczne studium kształcące nauczycieli, działała w konspiracji (kolportaż broni), udzielała pomocy Żydom, brała udział w Powstaniu Warszawskim w służbie sanitarnej.

 

Po wojnie kierowała Instytutem Pedagogiki Specjalnej.

 

W latach 1958-1960 była profesorem w Katedrze Pedagogiki Specjalnej UW, pierwszej uniwersyteckiej katedrze pedagogiki specjalnej w Polsce.

 

Zmarła 7 maja 1967 r. na atak serca.